Είναι παραμύθια αυτά;

από το blog www.thinkinadvance.gr

Jan 20, 2007

Σαββατοκύριακο, και τι καλύτερο να κάνω από το να ασχοληθώ όσο περισσότερο μπορώ με τα παιδιά μου. Αγαπημένη τους ασχολία – τι άλλο; – τα παραμύθια.

Συνήθως διαβάζω χωρίς να δίνω και ιδιαίτερη σημασία στο τι διαβάζω.

Το παραμύθι για το οποίο θα πω στη συνέχεια όμως, μου κίνησε την περιέργεια για το τι λέει. Αφού το ξαναδιάβασα στον εαυτό μου για να βεβαιωθώ ότι δεν μου κατέβαιναν από το κεφάλι ό,τι διάβαζα πριν.

Όποιος έχει λοιπόν όρεξη (και χρόνο) ας διαβάσει παρακάτω. Ενδιάμεσα και τα σχόλιά μου…

————————————–

Η πριγκήπισσα και το μπιζέλι

Μια φορά ήταν ένας πρίγκηπας που ήθελε να παντρευτεί. [Πρωτότυπο, αλλά ας μην γίνομαι κακός από τώρα.]
Ο βασιλιάς και η βασίλισσα του πρότειναν πολλές κοπέλες, όλες όμορφες πριγκίπισσες. “Πρέπει να τις δω μόνος μου”, είπε ο πρίγκιπας που δεν ευχαριστιόταν εύκολα και βγήκε ν’ αναζητήσει μόνος του την αγαπημένη του. [Αν και δύσκολος, σωστός]

Πήγε σε πολλές χώρες, γνώρισε κόρες βασιλέων. Δεν εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα αν και όλες ήταν πολύ όμορφες. [Αλήθεια, υπάρχει καμμιά άσχημη πριγκίπησσα; Just asking]. Ο πρίγκηπας έψαχνε μια νύφη όχι μόνο από βασιλική γενιά, αλλά όμορφη και πολύ ευγενική – κατά τη γνώμη του, μια πραγματική πριγκήπισσα. [Άρα όσες έβλεπε μέχρι τότε μπορεί να ήταν πολύ όμορφες αλλά ήταν αγενείς ... ]. Γύρισε στην πατρίδα του κι είπε στους γονείς του πως είχε απελπιστεί, δεν θα έβρισκε ποτέ την κατάλληλη [Πολύ δύσκολος τελικά]

Ο βασιλιάς και η βασίλισσα στενοχωρήθηκαν που ο γιος τους ήταν τόσο ιδιότροπος [βλέπετε; δεν το λέω μόνο εγώ!]. “Περίμενε και θα δεις”, είπε ο βασιλιάς, “θα του περάσει με τον καιρό”.

[Τώρα αρχίζει το καλό]

Μια νύχτα που μάνιαζε καταιγίδα, ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα του πύργου. Ο γέρο βασιλιάς άνοιξε την πόρτα. [... Βασιλιάς και να ανοίγει αυτός την πόρτα; Δεν υπήρχε υπηρετικό προσωπικό;] Στο κατώφλι στεκόταν μια νέα με μουσκεμένα ρούχα και μαλλιά που έσταζαν απ’ τη βροχή.
“Είσαι πριγκίπισσα;” ρώτησε ο βασιλιάς γεμάτος ελπίδα.[... στο Θεό σας... είναι ερώτηση τώρα αυτή;]
“Ναι, είμαι”, απάντησε η νέα. [Ω, τι σύμπτωση!]
“Αληθινή πριγκίπισσα;” [το χαβά του αυτός]
“Φυσικά!”
“Έλα, πέρασε αγαπητή μου”, είπε ο βασιλιάς. [Δηλαδή, όλοι οι άλλοι να πάτε να χεστείτε, μόνο αν είστε πρίγκηπες θα δείτε στον ήλιο μοίρα. Ωραία πράγματα μαθαίνουμε στα παιδιά μας!]

Ο βασιλιάς φώναξε την βασίλισσα που έτρεξε αμέσως.
“Αγαπητή μου, από δω μια αληθινή πριγκίπισσα”, είπε, κοιτάζοντάς την με σημασία.[Γϊνεται όλο και πιο ηλίθιο...]
“Μια αληθινή πριγκίπισσα, μόνη μεσα στη βροχή;” απόρησε η βασίλισσα. [Εδώ που τα λέμε, έχει κι ένα δίκιο]
“Μη διαφωνείς αγαπητή μου. [ή είσαι βασιλιάς και περνάει το δικό σου, ή δεν είσαι.] Δεν βλέπεις πως η νεαρή κυρία πρέπει να φορέσει στεγνά ρούχα και να ζεσταθεί;”[Υπενθυμίζω πως αυτό ισχύει μόνο επειδή είναι πριγκίπισσα... Αν ήταν οτιδήποτε άλλο ας πάθαινε και πούντα και γάγγραινα μαζί]
“Πολύ καλά. Πέρασε, βολέψου σαν στο σπίτι σου”, είπε η βασίλισσα στην πριγκίπισσα. “Έχω ό,τι σου χρειάζεται”. [Σαν απειλή ακούγεται αυτό αλλά τέλος πάντων.]

Ενώ η πριγκίπισσα στέγνωνε τα μαλλιά της και φορούσε στεγνά ρούχα, η βασίλισσα φώναξε τις υπηρέτριες. [Είπα κι εγώ, σιγά μην και δεν είχε υπηρετικό προσωπικό. Και το γεγονός ότι δεν τους ξύπνησε για να ανοίξουν την πόρτα του πύργου, δείχνει πόσο καλή βασίλισσα ήταν. Να'ναι καλά η γυναίκα]
“Στρώσε το κρεβάτι στον ξενώνα. Θα χρειαστούμε είκοσι πουπουλένια στρώματα και είκοσι πουπουλένια παπλώματα. Βιαστείτε”. [Είχε το σχέδιό της η ρουφιάνα]
“Μάλιστα, Μεγαλειοτάτη”, είπε η καμαριέρα και πήγε στη λινοθήκη να φέρει τα πουπουλένεια στρωσίδια.
“Τώρα θα δούμε αν είναι αληθινή πριγκίπισσα”, μουρμούρισε η βασίλισσα κι έχωσε ένα μπιζέλι κάτω από το τελευταίο στρώμα. [Τώρα τι κόλπο είναι αυτό; Έχετε κι εσείς την ίδια αγωνία με μένα, ε; Διαβάστε παρακάτω]

Η πριγκίπισσα σκαρφάλωσε πάνω στα είκοσι στρώματα και στα είκοσι παπλώματα και κούρνιασε κάτω από τα δύο τελευταία παπλώματα. [Τουλάχιστον ήταν έξυπνη. Θα μπορούσε να είχε κουρνιάσει κάτω από το πρώτο πάπλωμα και να πάθει αναφυλαξία από τη ζέστη]
“Καλόν ύπνο, αγαπητή μου”, είπε η βασίλισσα κλείνοντας την πόρτα μαλακά.
Στον διάδρομο, συνάντησε τον πρίγκηπα. “Έχουμε επισκέπτη, μητέρα;” τη ρώτησε.
“Ναι, γιε μου, μια πριγκίπισσα. Την έπιασε η βροχή κι είναι πολύ κουρασμένη. [Μωρέ ας μην ήταν πριγκίπισσα... άντε μην αρχίσω πάλι] Θα την δεις το πρωί”.
Ο πρίγκηπας δεν είπε τίποτα. Είχε δει τόσες πολλές πριγκίπισσες που είχε χάσει κάθε ελπίδα πως θα έβρισκε σύζυγο. [Απορία: τις δοκίμαζε κιόλας;]

Το άλλο πρωί, συναντήθηκαν όλοι στο τραπέζι. “Κοιμήθηκες καλά, αγαπητή μου;” ρώτησε ο βασιλιάς την πριγκίπισσα.
“Ω, δεν έκλεισα μάτι!” είπε εκείνη. [Πού πήγε η ευγένεια; οι καλοί τρόποι; η καλή ανατροφή; τι σκατά πριγκίπισσα είναι;]
“Με συγχωρείτε που το λέω, [τουλάχιστον ζητάει και συγγνώμη, κάτι είναι κι αυτό] αλλά τα στρωσίδια μου είχαν ένα σκληρό σβώλο. Έχω γεμίσει μελανιές σ’όλο μου το σώμα”. [Σκληρός σβώλος; το μπιζέλι; και πάνω από είκοσι παπλώματα και είκοσι στρώματα;;;]

[Τα-ρα-τα-τααααα! Η φοβερή κατάληξη του παραμυθιού!]

“Αααα! μια αληθινή πριγκίπισσα!”, φώναξε η βασίλισσα. [Κάτι έχω χάσει, δεν εξηγείται αλλιώς] Και τους εξήγησε για το μπιζέλι. [Προφανώς οι υπόλοιποι το καταλάβανε γιατί αν πάνω από είκοσι παπλώματα και στρώματα ο κώλος σου μελανιάζει από ένα μικρό μπιζέλι τότε είσαι αληθινή πριγκίπισσα. Εγώ αδυνατώ]
Ο πρίγκηπας, γοητευμένος, [χα χα χα... συγγνώμη, παραφέρθην] ζήτησε από την πριγκίπισσα να τον παντρευτεί, γιατί ήξερε πως ήταν η κατάλληλη γυναίκα γι’ αυτόν. [Χαααααα χα χα χα χα.... συγγνώμη αλλά.. χαχαχαααααααααα... ... ...] Κι ο βασιλιάς, από τη χαρά του, έβαλε το μπιζέλι στο βασιλικό μουσείο!
[ΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ... πόσα κιλά μ...α είχε στο μυαλό αυτός που το έγραψε; Κι εμείς που το διαβάζουμε;]

Τελικά, πείτε μου… είναι παραμύθια αυτά;